نسل بی گُند آی!!

نسل بی گُند آی!!

روز 15/4/90 پسری خودش را به مونا نزدیک می کند و از پشت سه بار چاقو در کمر دختر فرو می کند و سپس ضربه ها و ضربه ها و ضربه ها تا دختر جان می دهد.

قدیمترا وقتی کسی به دام می افتاد و راهی نداشت،به دشمن پشت می کرد و راه می افتاد و می رفت و واقعا می رفت.از پشت که خنجر نمی زنند،البته نمی زدند.امروز نسل بعدی همین مردان، از پشت به دخترانی که دوستشان دارند خنجر می زنند!

عقلانیت ابزاری فضای تعاملات اجتماعی را آکنده است.آن هم در جامعه ای که عقلانیت نه تعریف مفهومی درستی دارد، نه تعریف عملیاتی .نه ابزارهای رسیدن به اهداف عقلانیمان فراهم است ، نه شرائط تحققشان.در چنین فضایی است که ارزشهای گذشته مان را پاک از دست داده و به ارزشهای مدرن نیز نرسیده ایم. نسل پا در هوایی شده ایم که بیماریم.بیمار از ندانستن ها و نتوانستن ها ، دانستن ها و نگفتن ها ، تحقیرشدن ها و لب بازنکردن ها ، پوچ شدن ها و پوچ شدن ها.

در کوچه های بی در و پیکر تهران و کلان شهرهایمان، هویت گدایی می کنیم.غافل از آنکه شهرهایمان بی هویت تر از خودمانند.نه دوست داشتنهابمان آدمیزادی است نه دشمنیهابمان.«خود» مان را از دست داده و گم کرده ایم.برای باز تعریفش گیج و منگ،بی کس و خسته، به هر ریسمانی آویزان می شویم.یا چماق بر فرق هم می زنیم یا دشنه به پشت یکدیگر.هر روز به هر بهانه ای، فرقهای خونین ، گلوهای شکافته،صورتهای سوخته و پشتهای خنجر خورده ی دوستان و عزیزانمان را می بینیم و نمی میریم.نه می میریم نه کاری می کنیم.تنها به تماشا نشسته ایم.   

به قول اخوان ثالث: 

           من دگر از این تماشاها و دیدن ها 

شوکت افسانه ی پارین نهادن در بر ناچیزی امروز 

شاهشهر قصه را دانستن و آنگاه 

دیدن این بینوا چرکین 

همچو مسکین روستایِ کور و کودن،پیر 

از نگاه دوست یا دشمن شنیدنها و دیدنها  

خسته شد روحم،به تنگ آمد دلم،جانم به لب آمد 

بسکه آمد دوست،دشمن رفت 

بسکه آمد روز و شب آمد  

یا مرا نابود کن،با خاک یکسان کن بروبم جای  

یا بسازم همچو پارین، 

نسل بی گند های!! 

آی!!